شواهدی وجود دارد که نشان می دهد قدمت پاتیناژ یا اسکیت روی یخ، به 3000 سال قبل از میلاد مسیح بر می گردد. اما اسکیت این لاین، احتمالاً خیلی بعدتر در اسکاندیناوی یا شمال اروپا شکل گرفته است. اسکیت روی یخ برای عبور و مرور در مسیرهای نزدیک استفاده می شد. در اوایل قرن هفدهم، هلندی ها به خودشان لقب اسکیلر-به معنی اسکیت باز- دادند. آنها در زمستان بر روی آب های یخ زده اسکیت سواری می کردند. هلندی ها نوع اولیه و ابتدایی اسکیت های چرخ دار را با وصل کردن ماسوره های چوبی به یک صفحه ساختند تا بتوانند در آب و هوای گرم هم از اسکیت استفاده کنند.

اولین اسکیت اینلاین که به صورت رسمی به ثبت رسیده، در سال 1760 در لندن ساخته شده است. روند تغییر اسکیت روی یخ از وسیله حمل و نقل به اسکیت چرخ دار ، سپس به یک تفریح، سپس به یک ورزش و در نهایت یک ورزش رقابتی به رشد و توسعه فناوری ساخت اسکیت های اینلاین مربوط می شود.

بیایید با هم به روند دگردیسی اسکیت های این لاین اولیه که حالا به یک وسیله تخصصی تبدیل شده اند، نگاهی بیاندازیم. اکثر اطلاعات ارائه شده در این مقاله از اسناد و مدارک موزه ملی اسکیت به دست آمده است.

سال 1743

اولین سند مربوط به استفاده از اسکیت این لاین یا چرخ دار به یک معرکه گیر لندنی تعلق دارد. مبدع این اسکیت، که احتمالاً اولین اسکیت اینلاین بوده ناشناس است و هیچ اطلاعاتی از او در دست نیست.

سال 1760

اولین مبتکر اسکیت اینلاین که نامش جایی ثبت شده، جان جوزف مرلین نام دارد. مرلین در تاریخ هفدهم سپتامبر سال 1735 در بلژیک متولد شد. او ساز می ساخت و وسایل مکانیکی ابداع می کرد. یکی از ابداعات او، اسکیت اینلاین با یک ردیف چرخ کوچک فلزی بود. او سوار اسکیت ابداعی اش می شد و در شهر می چرخید تا آن را به مردم نشان دهد. اما از همان اول ترمز گرفتن با اسکیت به یک معما تبدیل شده بود. گفته می شود او در یکی از همین نمایش های خیابانی اش به خاطر عدم کنترل اسکیت، به یک دیوار شیشه ای برخورد کرد. تا یک قرن بعد، اسکیت های اینلاین به همان شیوه طراحی می شدند.

سال 1789

ایده ساخت اسکیت اینلاین در سال 1789 به فرانسه راه پیدا کرد. لودویژیک مکسی میلیان ون لید اسکیتی ساخت و نامش را  patin a terre گذاشت. patin a terre به معنی اسکیت زمینی می باشد. اسکیت ون لید از یک صفحه فلزی و چند چرخ چوبی ساخته شده بود. او در آکادمی بروژ فرانسه مجسمه ساز بود و انسان عجیبی به نظر می رسید.

در سال 1819 اولین اسکیت اینلاین ثبت اختراع شد و تا سال 1863 به همان شکل باقی ماند. تا این که اسکیت های دو محور شکل گرفتند. اسکیت های چهار چرخ تعادل بهتری داشتند و خیلی زود در اروپا و شمال آمریکا رواج پیدا کردند. اسکیت چهارچرخ خیلی زود صنعت تولید اسکیت را تحت الشعاع قرار داد. برخی از کمپانی ها، به تولید اسکیت های خطی ادامه دادند اما زیاد جدی گرفته نمی شدند.

سال 1818

در سال 1818 در شهر برلین آلمان، از اسکیت اینلاین برای اجرای حرکات موزون باله با پاتیناژ استفاده شد. در آن زمان امکان استفاده از یخ بر روی صحنه وجود نداشت.   نام نمایش باله، خوشی های زمستانی بود. پاتیناژ یا اسکیت روی یخ، یکی از خوشی های زمستانی بود که با اسکیت اینلاین روی استیج شبیه سازی شده بود. هیچ یک از تماشاچی ها نمی دانست که از چه اسکیتی برای اجرای باله استفاده شده است.

سال 1819

در سال 1819 گواهی ثبت اختراع اسکیت اینلاین به نام Petitbled در پاریس صادر شد. اسکیت ابداعی آقای پتی بلد، دارای سه چرخ در یک محور بود. جنس چرخ ها می توانست چوب، فلز و یا عاج فیل باشد. او فکر می کرد اسکیت ابداعی اش به اسکیت سوار اجازه می دهد حرکات پاتیناژ را بر روی سطوح غیر یخی اجرا کند. اما در واقعیت، ساختار چرخ ها این امکان را فراهم نمی کرد و حتی اسکیت سوار بروی سطوح خیلی سخت دائماً سر می خورد.

سال 1823

در سال 1823 یک اسکیت باز لندنی به نام رابرت جان تایرز، اسکیت Rolito را با پنچ چرخ در یک محور به ثبت رسانید. چرخ وسطی نسبت به سایر چرخ ها بزرگتر بود. همین امر به اسکیت سوار اجازه می داد با انداختن وزنش به جهت های مختلف قدرت مانوور بیشتری داشته باشد. اما اسکیت  Rolito مثل اسکیت های امروزی قابلیت استفاده در سطوح خمیده را نداشت.

سال 1828

گواهی ثبت اختراع بعدی، توسط یک ساعت ساز اتریشی به نام آگوست لوهنر در سال 1828 به ثبت رسید. تا آن زمان همه اسکیت ها خطی بودند. اما اسکیت لوهنر دارای یک چرخ در جلو و دو چرخ در عقب بود. لوهنر یک ضامن هم به چرخ ها اضافه کرده بود تا از سر خوردن به عقب جلوگیری کند.

در فرانسه، ژین گارسین، گواهی حق اختراع Cingar را ثبت نمود. نام این اسکیت از جابه جایی هجاهای نام فامیلی گارسین شکل گرفته بود. سین گار یک اسکیت خطی با سه چرخ بود. گارسین پیست اسکیت خودش را افتتاح کرد. در آنجا آموزش اسکیت سواری می داد. او حتی کتاب True Skater را نوشت. به دلیل بالا بودن آمار مصدومیت ها، گارسین مجبور به تعطیل کردن پیست اسکیت شد.

سال 1840

در سال 1840، موسیو و مادام دوما، در سالن تئاتر سن مارتین پاریس، یک نمایش زیبا با اسکیت این لاین اجرا کردند.

در نزدیکی برلین، رستورانی وجود داشت که به دلیل وسعت زیاد، گارسون هایش برای سرویس دادن به مشتری ها از اسکیت استفاده می کردند.

سال 1849

اولین باری که به درستی و با موفقیت از اسکیت اینلاین استفاده شد، سال 1849 بود. لوییز لگرانژ در یک اپرای فرانسوی، اسکیتی که خودش ساخته بود را به پا کرد. کنترل این اسکیت خیلی مشکل بود؛ چرا که توقف و مانوور دادن با آن اصلاً کار ساده ای نبود.

سال 1852

در سال 1852، گیدمن انگلیسی برای ثبت اختراع اسکیت خطی با بلبرینگ اقدام کرد، اما 30 سال طول کشید تا در اسکیت ها از بلبرینگ استفاده شود.

سال 1857

پیست های عمومی اسکیت در فلورال هال و استرند لندن افتتاح شدند.

سال 1859

در سال 1859 اسکیت چوبی با چهار چرخ پلاستیکی ابداع شد. این اسکیت اصطکاک و چسبندگی بهتری با سطوح چوبی ایجاد می کرد. مثل اسکیت  Rolito، چرخ وسطی این اسکیت هم بزرگتر بود تا چرخیدن با آن راحت تر باشد اما همان مشکلات مانوور دادن با اسکیت را نیز داشت. این اسکیت توسط سرمایه گذار اسکیت های مدرن، جکسون هاینز استفاده می شد.

سال 1860

در سال 1860، روبن شلر، مخترعی از کانکتیکات، اسکیتی ساخت که مشکلات مانوور دادن در آن حل شده بود. شلر گواهی ثبت اختراع Parlor Skate را به ثبت رساند و این اولین حق اختراع اسکیت بود که در آمریکا صادر می شد. این اسکیت چهار چرخ داشت که با پین به یک آویز وصل می شدند و ساختاری شبیه به ساختار اسکیت های امروزی داشت. بر روی چرخ های این اسکیت یک لایه چرم یا پلاستیک کشیده می شد تا چسبندگی بهتری به سطح داشته باشد. این اسکیت خطی هیچ گاه در میان مردم متداول نشد.

سال 1863

جیمز پلیمپتون، آغازگر راه اسکیت های چهار چرخ شد. اسکیت چهار چرخی که پلیمپتون طراحی کرده بود، بسیار متعادل تر از اسکیت های اینلاین بود و راحت تر کنترل می شد. او هر یک از چرخ ها را بر روی یک پاشنه سوار کرده بود. به همین علت چرخ ها به صورت مستقل می چرخیدند. اسکیت سوار برای چرخیدن به یک جهت باید وزنش را به آن سمت می انداخت.

سال 1866

اسکیت اولیه پلیمپتون به یک کفش وصل شد. طراحی اسکیت ارتقا پیدا کرد و از بندهای سگک دار برای بستن اسکیت استفاده شد. پلیمپتون نمایشگاه مبلمانش در نیویورک را به پیست اسکیت تبدیل کرد و با کرایه دادن اسکیت کسب درآمد می کرد. پلیمپتون انجمن اسکیت سواری آمریکا را بنیان نهاد، آزمون های تعیین سطح اسکیت سواری  را طراحی کرد، پیست های اسکیت جدید افتتاح نمود و برای آموزش اسکیت سواری به شهرهای مختلف سفر کرد. 4 سال بعد با استفاده از آزمون طراحی شده توسط پلیمپتون، در 20 کشور دنیا مسابقاتی برگزار شد و به برندگان جوایزی تعلق گرفت.

سال 1867

در سال 1867 در نمایشگاه یونیورسال پاریس، اسکیت سین گار ژین گارسین مجدداً مورد توجه قرار گرفت. اما بعد از اسکیت چهار چرخ پلیمپتون عملاً سایر اسکیت ها مورد بی مهری قرار گرفتند.

سال 1876

در سال 1876، ویلیام بون، گواهی ثبت اختراع اسکیت خطی جدیدی را در بیرمنگام لندن به ثبت رساند. طراحی بون به این شکل بود که چرخ ها بر روی یک محور دو تکه قرار می گرفتند. همچنین چرخ ها قابلیت جداسازی و حرکت داشتند.

در همین سال ترمز جلوی اسکیت ابداع شد و به ثبت رسید. اسکیت سوار با چسباندن نوک اسکیت به زمین می توانست ترمز بگیرد. هنوز هم در اسکیت های اینلاین و اسکیت های چهار چرخ از همین نوع ترمز استفاده می شود.

سال 1877

بون با جوزف هنری هاگز همکاری کرد. هاگز کسی بود که چرخ های قابل تنظیم و سیستم کنترل چرخ ها را به روشی که امروزه در اسکیت و اسکیت بورد به کار می رود را ابداع نمود.

سال 1884

لونت ام. ریچاردسون پیشنهاد کرد که از پاشنه های پین دار استیل برای چرخ ها استفاده شود تا اصطکاک چرخ با حاملش کم شود. به این ترتیب اسکیت سوار با کمترین انرژی می توانست سرعتش را افزایش دهد. ابداع پاشنه پین دار باعث شد چرخ راحت تر حرکت کند و وزن اسکیت کاهش یابد.

سال 1892

در سال 1892 والتر نیلسون از نیوروک، ترکیبی از اسکیت روی یخ و اسکیت چرخ دار را ابداع نمود و به ثبت رسانید. اسکیت چهارده چرخ نیلسون، یک نوار پلاستیکی با چرمی داشت که هرگاه اسکیت سوار قصد ترمز گرفتن داشت، باید نوار را به زمین می چسباند. ابداع چنین ترمزی برای اسکیت خیلی از زمان خودش جلوتر بود.

سال 1898

در سال 1898، لونت ریچاردسون کارخانه تولید اسکیت و پاشنه های پین دار خود را تاسیس کرد. اکثر اسکیت سواران حرفه ای آن زمان، اسکیت های خود را از این کمپانی تهیه می کردند.

در سال های پایانی قرن نوزدهم و سال های آغازی قرن بیستم، اسکیت های جدیدی شکل گرفتند که بسیار شبیه به اسکیت های امروزی بودند. اسکیت های جدید بر این اساس تولید شدند که بر روی هر سطحی بتوان از آن ها استفاده کرد. مهم ترین نکته برای استفاده از اسکیت بر روی سطوح مختلف، برخورداری از چرخ های پلاستیکی بود. در پایان قرن نوزدهم کم کم اسکیت های مدرن ظهور کردند.

سال 1900

کمپانی پک اند سیندر، حق اختراع اسکیت این لاین دو چرخ را به ثبت رساند.

سال 1902

بیش از 7000 نفر در افتتاحیه پیست اسکی عمومی در شیکاگو شرکت کردند.

سال 1905

جان جی یانگ از شهر نیویورک، اسکیتی طراحی کرد که فریم چرخ هایش باز می شد و قابلیت تغییر طول داشت.

سال 1910

کمپانی رولر هاکی اسکیت، یک اسکیت سه چرخ طراحی کرد که کفش چرمی داشت و چرخ آخر آن بلند می شد تا اسکیت سوار بتواند بر روی چرخ وسط بچرخد. این اسکیت اینلاین توسط کمپانی رولر هاکی اسکیت ساخته شد اما بوت های اسکیت ساخته بروکس اتلتیک بود.

دهه 1930

کمپانی بست اور بیلت، اسکیت اینلاین سه چرخی ساخت که چرخ هایش بسیار نزدیک به زمین قرار می گرفتند.

حق ثبت اختراع اصلی تعلق گرفت به اسکیت این لاین Jet  که برای آموزش اسکیت روی یخ بر روی سطوح غیر یخی طراحی شده بود. در سال 1948، تبلیغی از این اسکیت منتشر شد که از آن به عنوان یک وسیله مکانیکی خاص یاد شده بود.

سال 1938

کریستین شیفرت، از دیرفیلد ایلنوی اسکیتی را ابداع کرد که نه تنها در پیاده روی خیابان قابل استفاده بود، بلکه چرخ هایش به یک تیغه تیز تبدیل می شد و برای اسکیت روی یخ به کار می رفت. در تبلیغات این اسکیت ادعا می شد که Jet Skate تنها اسکیتی است که به سرعت ترمز می گیرد. اما این ادعا مهمل بود. قبل از آن هم اسکیت هایی با ترمزهای قابل قبول ابداع شده بودند. ترمز  Jet Skate بسیار شبیه به ترمزهای پاشنه ای اسکیت های امروزی است. طراحی ترمز اسکیت همواره یکی از چالش های مهم سازندگان اسکیت بوده است.

سال 1941

کم کم اسکیت های مدرن در هلند ظاهر شدند.

سال 1953

اولین اسکیت مدرن آمریکایی، مثل اسکیت های روی یخ بود که هر چرخ بر روی یک فنر سوار می شد و چرخ ها تو پر بودند. حق اختراع این اسکیت در جولای 1953 به نام ارنست کاهلرت از سانتا آنا به ثبت رسید. این اسکیت در سال 1950 در فهرست Popular Mechanics و در سال 1954 در فهرست Popular Science قرار گرفت.

در همین سال، یک اسکیت اینلاین با دو چرخ پلاستیکی و فاقد ترمز توسط کمپانی راکر اسکیت در کالیفرنیا تولید شد. این اسکیت هم در سال 1953 در فهرست Popular Science و در سال 1954 در فهرست Popular Mechanics قرار گرفت. در تبلیغات، این اسکیت را بی صدا، سریع و مناسب برای ترمز و چرخش معرفی می کردند.

سال 1960

کمپانی شیکاگو اسکیت، تلاش می کرد که تعداد زیادی اسکیت اینلاین بفروشد. اما اسکیت این کمپانی بی ثبات و ناراحت بود و اصلاً نمی شد به ترمزهای آن اعتماد کرد.

در همین سال یک اسکیت این لاین با چهار چرخ و ترمز جلو ساخته شد. این اسکیت ساختار بسیار مستحکمی داشت و شبیه به اسکیت های مدرن امروزی بود.

سال 1962

اسکیت به ظاهر سنگین و زمختی به نام Euba-Swingo توسط کمپانی Euba در آلمان تولید شد. این اسکیت در دو ورژن تولید شده بود: در یک ورژن امکان جدا کردن فریم از بوت وجود داشت، اما ورژن دیگر تفکیک پذیر نبود. اسکیت Euba-Swingo حالت گهواره ای داشت و از ترمز جلو برخوردار بود. این اسکیت برای پیست های خشک آموزش اسکیت استفاده می شد.

در سال 1962، در یک فیلم روسی به مدت 9 دقیقه و 23 ثانیه از اسکیتی استفاده شد که تولید روسیه بود.

سال 1964

یک آگهی تبلیغاتی در مجله، اسکیت BiSkates را به عنوان یک اسکیت اینلاین برای آموزش پاتیناژ بر روی سطوح غیر یخی معرفی کرده بود.

سال 1966

در سال 1966 کمپانی شیکاگو رولر اسکیت، اولین اسکیت اینلاین خود را با بوت تولید کرد. اسکیت این لاینی که اسکات اولسن را تحت تاثیر قرار داد، همین اسکیت بود. این اسکیت چهار چرخ داشت که چرخ های عقب و جلوی آن از بوت بیرون می زدند و شبیه به اسکیت های تیغه ای روی یخ بودند. این اسکیت نقش مهمی در توسعه اسکیت این لاین ایفا کرد.

در آلمان، فردریک میر، حق اختراع اسکیت این لاین خود را به ثبت رساند. اما به علت محبوبیت زیاد اسکیت های چهار چرخ با دو محور، یک کفش و ترمز جلو اسکیت میر مورد استقبال واقع نشد.

در لندن، اسکیت سه چرخ با بوت چرمی و ترمز جلو تولید شد. بر اساس یک مقاله هلندی، صد هزار جفت از این اسکیت در هلند و کشورهای اطرافش به فروش رسید. این اتفاق پیش از ظهور اسکیت های  RollerBlade افتاد و موفقیت بزرگی برشمرده می شد. در مورد طراحی نوع اولیه اسکیت های سه چرخ، اطلاعات دقیقی در دست نیست. مشخص نیست که طراحی آن هلندی یا آمریکایی بود اما فریم اسکیت توسط یک کمپانی سازنده اسباب بازی به نام یاکسن در انگلیس تولید شده بود. بوت های اسکیت هم تولید کشور ایتالیا بود. به همین علت این اسکیت فروش خوبی در کشورهای ذکر شده داشت.

سال 1972

در سال 1972، Mountain Dew تلاش کرد تا اسکیت Skeeler از Mettoy را در کانادا به فروش برساند. این اسکیت سه چرخ برای بازیکنان هاکی در روسیه و اسکیت سواران سرعتی تولید شده بود. Skeelers ورژن ابتدایی اسکیت این لاین بود که هم برای کودکان و هم برای بزرگسالان تولید می شد. سلبریتی هایی که از این اسکیت استفاده می کردند، لیونل بلیر رقصنده و درک ایبوستون دونده بودند که در سال 1957 رکورد مسافت را شکستند.

سال 1978

اسکیت Speedys از کمپانی SKF، یک اسکیت این لاین چهار چرخ با بوت های نرم و راحت بود. متاسفانه در اواخر دهه 70 بازار در شرایطی نبود که این اسکیت به فروش برسد و همین امر سبب شد تولید آن متوقف شود.

سال 1979

برادران هاکی باز به نام اسکات و برنان اولسن از مینه سوتا، یک جفت اسکیت اینلاین از برند شیکاگو را برای بار دوم و با متریال جدید طراحی کردند. آنها به این اسکیت چرخ های پلی اورتان اضافه کردند و فریم اسکیت را به بوت مخصوص هاکی چسباندند و در نهایت یک ترمز جلو از جنس پلاستیک بر روی اسکیت تعبیه کردند. این تغییرات با هدف استفاده از اسکیت در تمرینات هاکی اعمال شده بود. بعد از 200 سال آزمون و خطا، اسکیت اینلاین آماده عرضه برای مصارف تخصصی شده بود.

سال 1980

اسکات و برنان اولسن کمپانی ورزشی نوآورانه خود با نام  Rollerblade را تاسیس نمودند. آنها در ابتدا اسکیت های بدون ترمز به بازیکنان هاکی می فروختند. برادران اولسن پدیده جدیدی در اسکیت معرفی کردند که تا آن زمان در ورزش بی نظیر بود. بهترین واژه برای توصیف این اسکیت، اسکیت چرخ دار خطی است اما نام رولر بلید، این تصور را در ذهن ایجاد می کند که اسکیت ها رولر بلید هستند؛ در حالی که فقط نام کمپانی رولر بلید است.

در همین سال اسکیت اینلاین مدرن به عنوان وسیله تمرینی اسکیت روی یخ در روسیه توسعه داده شد. در عکسی که در مجله لایف به چاپ رسیده، اریک هایدن از اسکیت اولسن برای تمرین المپیک 1980 استفاده می کند.

برادران اولسن طراحی اسکیت شیکاگو را برداشتند و چندین سال بر روی توسعه آن کار کردند. این دو برادر مردم را به اسکیت علاقه مند کردند.  تاثیری به این بزرگی در تاریخ ورزش بی نظیر است. نام رولر بلید برای خیلی از افراد با اسکیت اینلاین مترادف شد. خیلی از سازندگان اسکیت با سابقه طولانی در تولید اسکیت، به حاشیه رانده شدند.

سال 1982

در سال 1982 اسکات اولسن ترمز جلوی پنجه را به اسکیت اینلاین اضافه کرد اما متوجه شد که ترمز به خوبی کار نمی کند.

سال 1984

در سال 1984 اسکات اولسن، یک ترمز به پاشنه اسکیت اضافه کرد تا ترس افراد مبتدی بریزد.

یک تاجر از میناپلیس به نام باب نیگله کمپانی اولسن را خرید. تولید رولر بلید گسترش یافت. دیگر فقط بازیکنان هاکی مشتری اسکیت های اینلاین نبودند. این کمپانی با تولید اسکیت های سهل الاستفاده باعث شد میلیون ها نفر به ورزش اسکیت روی بیاورند.

سال 1986

کمپانی رولر بلید شروع به تولید اسکیت های ورزشی و تفریحی کرد.

سال 1989

کمپانی رولر بیلد، مدل های  Macro و Aeroblades  را تولید کرد. این اسکیت ها با سگک بسته می شدند و دیگر خبری از بندهای بلند نبود.

سال 1990

در سال 1990، کمپانی رولر بلید، پلی آمید دورتان را جایگزین پلی اورتان نمود. همین امر موجب شد وزن اسکیت تا حدود 50 درصد کاهش پیدا کند.

در همین سال بود که سازندگان یک بار دیگر تلاش کردند تا اسکیت روی یخ را با اسکیت چهار چرخ و مانوورهای لازم برای رقص با اسکیت ترکیب کنند. اسکیت سواران هم متوجه مزیت این نوع اسکیت ها بودند؛ مخصوصاً سرعت بالای آنها. طراحان اسکیت در مورد اندازه چرخ و تنظیمات فریم تحقیقات گسترده ای کردند. به هر حال، اکثر نوآوری ها و اصلاحات این دهه در جهت  آموزش هاکی روی یخ و اسکیت سرعتی روی یخ انجام شد.

سال 1993

کمپانی رولر بلید، ABT یا فناوری ترمز فعال را ابداع کرد. یک قلاب فایبرگلس در انتهای بوت نصب شده و در سر دیگر آن ترمز پلاستیکی قرار گرفته است که به چرخ عقب متصل است. اسکیت سوار باید برای ترمز گرفتن، پای خود را صاف کند تا قلاب فایبرگلس به طرف ترمز کشیده شود و سپس به زمین ضربه بزند. تا آن زمان اسکیت سواران برای توقف پای خود را به عقب می بردند تا با زمین برخورد داشته باشد. ترمز ABT ایمنی اسکیت سوار را افزایش داد.

در سال 1993، دو مبتکر به نام های برت لوویت و ورن وینسلو با همکاری یکدیگر اسکیتی ساختن که بر روی هر سطحی قابل استفاده بود. چرخ های این اسکیت در دو زاویه قرار گرفته بودند.

سال 1995

شرکت ایتالیایی  Risport، اسکیت سه چرخ ابتدایی Galaxie با بدنه پلاستیکی را معرفی کرد؛ این اسکیت در دو رنگ سفید و مشکی عرضه شد. مدل دیگری به نام وگا دارای فریم فلزی و بوت پلاستیکی بود. همه این اسکیت ها دارای ترمز جلو بودند. همچنین Risport دریافت که سه چرخ هم سطح  مثل چرخ های راکر عمل می کنند؛ تنها کافی است چرخ وسطی محکم تر و سخت تر باشد. به این ترتیب وزن اسکیت سوار به صورت نامساوی بین چرخ ها تقسیم می شود.

کمپانی تولید کننده لوازم ورزشی K2 بوت نرم و راحت برای اسکیت طراحی کرد. در انواع اسکیت به غیر از اسکیت های تهاجمی از همین بوت استفاده می شود. این کمپانی همچنین بوت نرمی برای ورزش و تناسب اندام با اسکیت طراحی کرد. تا سال 2000، اکثر سازندگان اسکیت از همین طراحی پیروی کردند. اما همچنان اسکیت سواران تهاجمی از بوت های سفت و سخت بیشتر استقبال می کنند.

دیدریک هول در یک مجله دعوت به همکاری 6 ماهه جهت طراحی یک اسکیت قابل تفکیک را مشاهده کرد. او متوجه شد اگر بتواند این کار را انجام بدهد، یک رکورد جهانی به نامش ثبت می شود. او به این فرصت به چشم سکوی پرتابی برای شغل مهندسی اش نگاه می کرد. او فارغ التحصیل شده بود و بر روی فریم چند لولایی کار می کرد. این نوع فریم فنری بود و فرآیند سرعت گیری را شتاب می بخشید.

جان پتل، مدیر کمپانی هارمونی اسپرت با نیک پرنا ، مربی مشهور تماس گرفت و از پرنا خواست در آزمایش PIC با او همکاری کند. دستگاه  PIC® به اسکیت اینلاین می چسبد و امکان اجرای حرکات نوک انگشتی را فراهم می سازد.

شما می توانید برای خرید اسکیت به وبسایت کندو مراجعه فرمایید.

یک مبدع فرانسوی به نام ژین ایوز بلندو لباسی را با 31 چرخ به ثبت رسانید. این لباس چرخ هایی بسیار شبیه به چرخ های اسکیت اینلاین داشت. چرخ ها با دقت تمام در محل مفصل های بدن، بالاتنه و کمر کار گذاشته شده بودند.

سال 1997

تولید اسکیت و اکسسوری های آن یه یک صنعت ملی تبدیل شد. تقریباً 26 میلیون آمریکایی در این صنعت نقش داشتند.

لوویت و وینسلو درخواست خود را برای ثبت اختراع اسکیت چند منظوره با چرخ های زاویه دار تقدیم کردند.

سال 1998

همکاری نیک پرنا و جان پتل به توسعه یک اسکیت اینلاین راکر منجر شد. آخرین حق اختراع PIC در آوریل 1998 منتشر شد. 23 مدعی برای این ابداع وجود داشت. اما در نهایت پتنتی مورد قبول قرار گرفت که زاویه پنجه پا در آن به زاویه پنجه پا در اسکیت های روی یخ نزدیک بود. پنجه فلزی اسکیت های روی یخ برای پرش و حرکات پا به کار می روند. اسکیت این لاین دارای PIC نیز همین قابلیت ها را داشت.

سال 1999

لوویت و وینسلو با کمپانی تازه تاسیس LandRoller همکاری کردند تا اسکیت های جدید با چرخ های زاویه دار تولید کنند و به بازار عرضه نمایند.

کمپانی اسپرت لاین هم به دیدریک هول شانس طراحی یک خط تولید اسکیت را داد. هول بعد از یک سال تفکر و ترسیم طرح های مختلف،  Mogema Dual Box را طراحی کرد.

2000

از اسکیت سواری این لاین برای آموزش اسکیت روی یخ در محیط غیر یخی استفاده می شد. همچنین فضای رقابتی و مسابقه برای اسکیت ایجاد شده بود. برخی از تولیدکنندگان مثل Triax و Snyder تجهیزاتی برای رقص با اسکیت تولید کردند.

سال 2002

در نوامبر سال 2002، بعد از اولین لیگ قهرمانی اسکیت اینلاین در آلمان، چین هو وانگ با آرتور لی دیدار کرد. هو وانگ در مورد ضررهای وارد آمده به اسکیت های وانگ صحبت کرد و درخواست داد تا فریم های اسکیت فیگور بهبود پیدا کنند.

سه سال بعد از اولین طراحی او، دیدریک هول تیم جهانی رولر بلید را متقاعد کرد که در مسابقات جهانی اسکیت Mogemas را به پا کنند. 45 اسکیت سوار در حالی که اسکیت  Mogemas را به پا داشتند، مدال های طلا، نقره و برنز کسب کردند.

سال 2003

نمونه اول اسکیت های اسنو وایت با طراحی آرتور لی کامل شد.

سال 2004

اسنو وایت پشتیبان مالی دو اسکیت سوار تایوانی به نام های چیا هسیانگ یانگ و چیا لینگ هسین شد. آنها در مسابقات قهرمانی سال 2004 شرکت کردند. کادو، مربی گوستاوو کاسادو و آدرین بتورین و خانم یاسمن حجازی مربی فدراسیون اسکیت ایران اولین کسانی بودند که از اسکیت های اسنو وایت استفاده کردند.

سال 2005

فناوری چرخ های زاویه دار LandRoller از حالت سنتی خارج شد. دو چرخ بزرگ در لبه اسکیت تعبیه می شدند که مرکز ثقل را پایین نگه می داشتند.

سال 2006

فناوری ضد برگشت چرخ توسط بروس هوناکر توسعه داده شد تا اسکیت سواران مبتدی هر دو اسکیت را بر روی زمین و در حالت موازی نگه دارند. همین امر باعث می شد که بعد از شتاب گرفتن هم ثبات اسکیت حفظ شود. ترس از خم شدن به عقب نیز از بین رفت. بعد از تسلط بر روی مهارت های اسکیت سواری می توان این وسیله را از اسکیت جدا کرد.

سال 2013

برایان گرین و کمپانی کاردیف اسکیت سه چرخی را با قابلیت شخصی سازی و سیستم ترمز راحت و باثبات معرفی کردند.

سیستم ترمز سبک وزن فلکس بریک ساخته دست بن ویلسن با اکثر اسکیت های ورزشی و سرعتی همخوانی داشت. صفحه ترمز DXS الکس بلهومر و ترمزهای Gravity Master از کرگ الیس مجدداً شوق توسعه دادن ترمز های جدید برای اسکیت های این لاین را در دل سازندگان ایجاد کرد.

منبع